Форум о Грузии

ТБИЛИСИ, 13 декабря. /Корр.ИТАР-ТАСС Тенгиз Пачкория/. Минувшей ночью на 93-ом году жизни скончался классик грузинской литературы XX века, общественный деятель Чабуа Ираклиевич Амирэджиби. Об этом сообщили журналистам члены его семьи. В последние годы он болел. Умер писатель в своей квартире в Тбилиси.
Амирэджиби родился 18 ноября 1921 года. Студентом тбилисского политехнического института был арестован за участие в студенческой нелегальной группе и приговорен к 25 годам лишения свободы. Шесть раз бежал из мест заключения, был освобожден в 1959 году.
ЧАБУА АМИРЭДЖИБИ

С 1960 года он занимается литературной деятельностью, его первая книга - сборник рассказов - вышла в 1962 году. Автор нескольких романов, в том числе хорошо известного в России романа "Дата Туташхиа" /Тбилиси, 1975 г./, который им же был переведен на русский язык и издан в Москве в 1976 году. Роман переведен на 29 языков.
За сценарий к фильму "Берега" по этому роману Амирэджиби получил Госпремию СССР /1981 год/. Лауреат Госпремии Грузии имени Шота Руставели.
С конца 1980-х годов активно участвовал в общественной жизни Грузии. Был депутатом парламента созыва 1992-95 годов, в 1999 году основал фонд защиты духовных ценностей "Иверия". В период президентства Михаила Саакашвили открыто критиковал ряд аспектов его политики.
Амирэджиби - кавалер Ордена Чести, высшей награды Грузии - ордена Вахтанга Горгасали первой и второй степени, а также ордена святого Георгия Грузинской православной церкви.

Вечная память...

Нянатрад писал(а):Вечная память...

Действительно, только за Дату Туташхия он свое имя увековечил!

Свободен!
Автор: @Алексей Кусургашев ‪#‎такиелюди‬
В 1991 году в Женеве – в амплуа не журналиста, а гастарбайтера-нелегала – я встретился со знаменитым грузинским писателем Чабуа Амирэджиби.
Прямой как флагшток, голый череп, чеканный профиль и красный пижонский джемпер.
Амирэджиби классиком себя не считал, княжеским титулом не давил, о царской фамилии даже не обмолвился. Хозяйка дома, познакомившая нас, тоже была грузинка, и выставила на стол много белого вина и стопку ливанских лепёшек.
Потом мы курили на балконе. Не помню, как наш разговор вышел на лагерную тему. Я рассказал о брате бабушки, почти двадцать лет «брыкавшегося» на севере Якутии. Высказал лихой тезис о том, что приличный человек всегда остаётся человеком. Амирэджиби в ответ рассказал мне, как под Норильском он и ещё один доходяга перетаскивали замёрзшие трупы и складывали их рядами - как поленья. Сил тащить трупы не было, и Амирэджиби предложил напарнику распиливать их. Это «рацпредложение» спасло их от ШИЗО или чего-то ещё худшего. Не думаю, поджал губы Амирэджиби, что такая идея могла бы прийти в голову приличному человеку.
Он трижды бежал из лагеря. После одного из побегов добрался аж до Минска. Устроился на работу. У него даже случился роман с дамой, занимавшей ответственный пост. Однажды его остановили, попросили предъявить документы. Он сообщил, что документы мол оставил в гостинице, а фамилия его Мамаладзе, и живёт он в тридцать первом номере. Обычно этим и заканчивалось, но эти оказались дотошными и отвели его в отделение милиции. Позвонили в гостиницу. Спросили у администратора, кто проживает в тридцать первом номере. Получив ответ, что в тридцать первом номере проживает Мамаладзе, его отпустили. «Меня спас Бог! Но сберегает он каждого ради какой-то миссии». И когда его все-таки арестовали в Минске, и снова этапировали в Норильск, он стал одним из руководителей знаменитого восстания в Горлаге. Может быть, для этого и сберёг его Господь?!
Потом мне рассказывали, что он нашёл того Мамаладзе, и каждый месяц перечислял деньги его семье.
Я запомнил несколько удививших меня его мыслей, с которыми позднее встретился в его книге.
«Если ты совершаешь насилие во имя справедливости и свято веришь в это, готов ли ты считать справедливым, когда будут мучать тебя?».
«Главное – не честь родины, а честь семьи».
«Интеллигенция должна быть всегда в оппозиции к власти. Она для этого и существует».
«Не путайте толпу с народом, какой бы большой не была толпа».
Больше мы не встречались. В 2010 году он постригся в монахи. Что это означало: уход на покой или продолжение миссии? Спросить об этом мне его уже не удастся. Но один из своих романов он написал о человеке, который шесть раз подряд бежал из ГУЛАГа и возвращался туда снова лишь потому, что хотел доказать себе и другим, что он свободен и останется свободным, несмотря ни на что.

ჭაბუა ამირეჯიბის განცხადება, ცეკას მდივან ვასილ მჟავანაძეს

ინტერნეტ გვერდი „მატიანე“, აქვეყნებს ჭაბუა ამირეჯიბის მიერ, 1960 წელს, ვასილ მჟავანაძისადმი მიწერილ წერილს. გთავაზობთ, წერილის სრულ ვერსიას. აგრეთვე, იმ საქმის დეტალებს, რომელზეც, მწერალი ცეკას მდივანს აცნობებდა. გთავაზობთ უცვლელად.

საქართველოს კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის პირველ მდივანს ამხ. ვ. მჟავანაძეს

მოქ. მზეჭაბუკ ირაკლის ძე ამირეჯიბის

მცხ. ქ. თბილისში, ბარნოვის ქ. 167, დაბად. 1921 წ.

გ ა ც ხ ა დ ე ბ ა

1943 წლიდან 1959 წლის დასასრულამდე ვიხდიდი სასჯელს, როგორც პოლიტიკური დამნაშავე. 1959 წელს, უმაღლესი სასამართლოს მიერ გამოტანილი დადგენილების თანახმად მივიღე პოლიტიკური რეაბილიტაცია და განვთავისუფლდი.

თბილისში ჩამოსვლისთანავე ხელი მოვკიდე ლიტერატურულ მოღვაწეობას. 1960 წელს გამოვაქვეყნე მოთხრობები ჟურნალ “მნათობში”, “დროშაში”, “საბჭოთა ქალში” და სხვ. “ლიტერატურულ გაზეთში”, გაზეთ “თბილისში” (რეცენზია). დაიდგა ჩემი ტელე-პიესა “ველოსიპედი” ჯერ თბილისის, ხოლო შემდეგ მოსკოვის ტელესტუდიებში. ვმუშაობ აგრეთვე თბილისის ქრონიკალურ-დოკუმენტური და სამეცნიერო-პოპულარული ფილმების სტუდიაში ხელშეკრულებით – სცენარისტად და ქრონიკალური ფილმების ტექსტების ავტორად. ჩავაბარე გამოცდები და ვირიცხები თბილისის პუშკინის სახელობის პედაგოგიური ინსტიტუტის რუსული ენისა და ლიტერატურის ფაკულტეტის სტუდენტად. ყოველივე ეს, ჩემგან მოითხოვს მუყაითობას, გულდასმას და ინტენსიურ შრომას, მით უმეტეს, რომ სარჩენი და მოსავლელი მყავს დედა, მამიდა, უმცროსი და და ორი შვილი.

უნდა მოგახსენოთ, რომ ჩემს ფაქტიურ დანაშაულში ამომწურავად ვიყავი გარკვეული ჯერ დაპატიმრებამდე, ხოლო 16 წლის პატიმრობამ, ასაკმა და ასაკისმიერმა შეგნებამ საბოლოოდ დამანახვა ცხოვრების სწორი გზა და მგონი გამორიცხულია შესაძლებლობა, რომ აწმყოსა და მომავალში შესძლოს რაიმემ ჩემი გადაცდენა ამ სწორი გზიდან. სახელმწიფომ, სოციალისტურმა კანონიერებამ აღმადგინა მოქალაქეობრივ უფლებებში, გამამართლა, მომცა შრომისა და სასარგებლო მოღვაწეობის საშუალება და ცხადია, რომ ამას მე სათანადოდ უნდა ვუპასუხო.

ჩემმა წარსულმა, თექვსმეტი წლის პატიმრობამ, გასამართლებებმა, გაქცევებმა, სხვადასხვაგვარად უარყოფით ადამიანებთან იძულებით ურთიერთობამ დამიტოვა ძლიერ არასასურველი მემკვიდრეობა. მე დღემდე იძულებული ვარ ვიყო მათი ნაცნობი, ამხანაგი, ზოგ შემთხვევაში “მეგობარიც” კი და ხანდახან “თანამოაზრის” როლიც ვითამაშო, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს წარსულს ძლიერ მყარი წერტილი დავუსვი განთავისუფლების დროს (ფაქტიურად განთავისუფლებამდე კარგა ხნით ადრე). სამწუხაროდ დღემდე შემომრჩა ეგრეთ წოდებული “ნდობა” და გადაჭარბებული აზრი ჩემი რაღაც არარსებული ღირსებების შესახებ ჩემთან ნამყოფ თუ არნამყოფ პატიმრებს შორის. ამ მოკლე ხანში რამოდენიმეჯერ იყო შემთხვევა, როდესაც პროფესიონალური ქურდი – რეციდივისტი ისე გულთბილად მესალმება, დასალევად მეპატიჟება და სხვა, თითქოს მე მასთან ერთად სადმე დანაშაული ჩამედინოს, ანდა მისი ახლო მეგობარი ვყოფილიყავი ოდესმე. ხდება ისეც, რომ ჩემი თანამოსაუბრის ლაპარაკი დიდი ხნით ადრე გამოფიტული და გამომფულოტყავებული იდეოლოგიის პროპაგანდის დონემდე ადის. ყოველივე ეს ჩემში პროტესტს იწვევს, მაგრამ ზემოთხსენებული არასასურველი მემკვიდრეობის გამო, იძულებული ვარ ვისმინო და კვერიც კი დავუკრა ხოლმე.

არც თქვენ და არც ვისმე სხვას არ შევაწუხებდი ამგვარი წვრილმანებით, მაგრამ მიმდინარე წლის ივლისში მოხდა ერთი ძლიერ საყურადღებო რამე, რის შესახებაც მოვალედ ვთვლი ჩემს თავს აუცილებლად მოგახსენოთ. ყოფილმა პატიმარმა, ვინმე ალეკო მელაძემ, თბილისის ერთ-ერთი ბიბლიოთეკის მუშაკმა (ამჟამად), მაცნობა მისი და მისი ამხანაგების განზრახვა, მოახდინონ ტერორისტული აქტი საბჭოთა ხელმძღვანელის, ნიკიტა სერგის ძე ხრუშჩოვის მიმართ, როცა იგი (ალბათ) ჩამოვა საქართველოში, მომავალი წლის თებერვალში და მთხოვა აღმომეჩინა გარკვეული დახმარება.

მე ვუპასუხე, რომ დავეხმარები ან არ დავეხმარებოდი მაშინ, როდესაც გავცემ ჩემს თავს პოზიტიურ პასუხს: საერთოდ საჭიროა თუ არა ასეთი რამ, ასეთი პასუხი საჭირო იყო იმისთვის, რომ არც თანხმობა მიმეცა და არც უარი მეთქვა. რა თქმა უნდა, მე დაუყოვნებლივ ვაცნობე ამის შესახებ სახ. უშიშროების ხელმძღვანელ პირებს ამხ. ქავთარაძეს, შადურს, სანადირაძეს.

ჩემი აზრით, ზედმეტია მსჯელობა იმ მიზეზების შესახებ, რომელთა გამოც გადავდგი ეს ნაბიჯი. ეს მიმიყვანდა პათეტიკურ ფრაზებამდე. ვიტყვი მოკლედ. მე მოვიხადე ვალი, როგორც მოქალაქემ. გვერდს ვუქცევ ამ ამბის დაწვრილებით აღწერას. მგონია, რომ ზემოთხსენებული მუშაკები მოგახსენებენ გაცილებით სრულად და ამომწურავად, ვიდრე მე შემიძლია ეს. უმორჩილესად გთხოვთ და დაჟინებით მოვითხოვ საქმის მსვლელობაში არსად არ იყვეს ნახსენები ჩემი გვარი ან ვინაობა. ჩემის აზრით ჩემი, ასეთი სურვილი, იმდენად ჩემი პიროვნების უშიშროებას არ ემსახურება, რამდენადაც ელემენტარული კეთილგონიერებითაა განპირობებული.

მზეჭაბუკ ირაკლის ძე ამირეჯიბი

13 ოქტომბერი, 1960 წ.


ხრუშჩოვზე არშემდგარი ტერაქტის საქმე

1960 წლის 14 დეკემბერს საქართველოს სახელმწიფო უშიშროების კომიტეტმა ნიკიტა ხრუშჩოვზე ტერაქტის მზადების ბრალდებით სამი პირი დააკავა. შოთა, იგივე ოთარ მექვაბიშვილი, ალბერტ (ალეკო) მელაძე და აბრამ (აბრეკ) ბათოშვილი. მოგვიანებით ამავე ჯგუფის კიდევ ერთ წევრს – სტუდენტ აკაკი მდინარაძეს მიაგნეს და ისიც დააპატიმრეს. ხრუშჩოვი თბილისში 1961 წელს, საქართველოში საბჭოთა ხელისუფლების დამყარების 40 წლისთავთან დაკავშირებით უნდა ჩამოსულიყო.

ძიების მასალებით ინიციატორად, სპეციალობით ფეიქარი, დროებით უმუშევარი ოთარ მექვაბიშვილი მიიჩნეოდა. იგი 1960 წლის ივლისში ციხეში გაცნობილ ალეკო მელაძეს დაუკავშირდა და განზრახვა გაანდო. შემდეგ მათ შეემატათ მელაძის ძველი ნაცნობი, შრომა-გასწორების კოლონიაში გაცნობილი აბრეკ ბათოშვილი.

მოგვიანებით ჯგუფს შეუერთდა მექვაბიშვილის შორეული ნათესავი, თბილისის სამხატვრო აკადემიის სტუდენტი აკაკი მდინარაძე, რომელსაც თვითნაკეთი ბომბის დამზადებას შეეძლო. თავის ჩვენებაში მდინარაძემ განმარტა, რომ მან ასაფეთქებელი მოწყობილობა ღვინის დოქის ფსკერზე დაამონტაჟა.

ალეკო მელაძის სტალინური რეპრესიების მსხვერპლი იყო. მისი მამა დახვრიტეს, ხოლო დედა დააპატიმრეს და 10 წლით შორეულ ციმბირში გადაასახლეს. მოგვიანებით მელაძე თბილისის უნივერსიტეტში სწავლის დროს, უნივერსიტეტში ეროვნულ გამანთავისუფლებელი ჯგუფში გაერთიანდა. ამ ჯგუფის 9 წევრი, მათ შორის მელაძე, 1948 წელს დააპატიმრეს და 26 წლით პატიმრობა მიუსჯეს. მელაძე სასჯელს შორეულ კალიმაზე, ოქროს საბადებში იხდიდა. სტალინის გარდაცვალების შემდეგ 1956 წელს საყოველთაო ამნისტიის შედეგად მელაძე საქართველოში დაბრუნდა.

სტალინური რეპრესიების მსხვერპლი იყო აბრეკ ბათოშვილიც. მას ჯერ მამა დაუპატიმრეს, შემდეგ კი – დედა; თავადაც იდევნებოდა, როგორც “ხალხის მტრის” შვილი. გეგმის თანახმად თავდასხმა ხრუშჩოვის თბილისის ქუჩებში გადაადგილებისას უნდა მომხდარიყო. ჯგუფების წევრებიდან ერთ-ერთს, ჰაერში ტყვიის გასროლით, სამთავრობო დაცვის ყურადღება უნდა გადაეტანა; მეორეს ამ დროს, სხვა მხრიდან, ხრუშჩოვის მანქანისკენ დანაღმული დოქი უნდა ესროლა. ხრუშჩოვის ლიკვიდაციის შემთხვევაში ჯგუფის წევრები რადიოთი უნდა გამოსულიყვნენ გასულიყვნენ და მომხდარის შესახებ ეცნობებინათ.

სასამართლომ ოთარ მექვაბიშვილს, როგორც ტერორისტული დაჯგუფების ორგანიზატორს, სასჯელის უმაღლესი ზომა – დახვრეტა, ალეკო მელაძეს – 15 წლით, ხოლო აბრეკ ბათოშვილსა და აკაკი მდინარაძეს – 10-10 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯა. თბილისში სტუმრობისას ხრუშცოვს ქუჩაში დახვდა მექვაბიშვილის დედა და შვილის შეწყალება სთხოვა. ამ ამბიდან ცოტა ხანში, მექვაბიშვილს სასჯელის უმაღლესი ზომა 15-წლიანი პატიმრობით შეუცვალეს. სასჯელი შეუმსუბუქეს დაჯგუფების სხვა წევრებსაც. ხელისუფლებიდან ხრუშჩოვის წასვლიდან მცირე ხნის შემდეგ კი ისინი პატიმრობიდან გაათავისუფლეს.

1990 წლის 28 ოქტომბერს არჩევნებში ალეკო მელაძე არჩეული იქნა საქართველოს უზენაესი საბჭოს წევრად. მისი ხელმოწერა ამშვენებს საქართველოს 1991 დამოუკიდებლობის აღდგენის აქტს.

http://presa.ge/new/?AID=21492&m=society

Не верю что этот невежа написал Дата Туташхиа