[youtube][/youtube]

[facebookvideo]10200616899407960[/facebookvideo]

და­კარ­გუ­ლი ღირ­სე­ბა



ახ­ლა რა­საც დავ­წერ, მე მგო­ნი, ისე­დაც ყვე­ლამ კარ­გად ვი­ცით, მაგ­რამ, რო­გორც ჩანს, არ გვახ­სოვს, ან არ გვინ­და, რომ გვახ­სოვ­დეს, ან სულ უნ­და ვი­მე­ო­როთ, რომ არ დაგ­ვა­ვიწ­ყდეს. შე­იძ­ლე­ბა ეს მო­მა­ბეზ­რე­ბე­ლია, მაგ­რამ სხვა გზა არ არის... რო­დის ცხოვ­რობ­დნენ ქარ­თვე­ლე­ბი კარ­გად? თუ ბო­ლო სა­უ­კუ­ნე­ებს გა­დავ­ხე­დავთ, პა­სუ­ხი ერ­თმნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იქ­ნე­ბა – კო­მუ­ნის­ტე­ბის დროს, სა­მო­ცი­ან-ოთ­ხმო­ცი­ა­ნებ­ში, რო­ცა ჩვენს შე­ნახ­ვა­ზე სხვე­ბი ზრუ­ნავ­დნენ. მა­ნამ­დე სულ ომ­ში და და­ვი­და­რა­ბა­ში ვი­ყა­ვით, სულ ვი­ღა­ცას ვი­გე­რი­ებ­დით, ვე­ფა­რი­სევ­ლე­ბო­დით, ორ­გაზმს ვი­მი­ტი­რებ­დით, ერ­თმა­ნეთს ვღა­ლა­ტობ­დით და ასე გა­ვა­ტა­რეთ ას­წლე­უ­ლე­ბი პატ­რო­ნის, თუნ­დაც ზედ­მე­ტად მკაც­რი, სის­ხლის მოყ­ვა­რუ­ლი, სა­დის­ტი პატ­რო­ნის ძებ­ნა­ში. და ვი­პო­ვეთ. ამ პატ­რონ­მა ჯერ ქარ­თვე­ლის ხე­ლით დაგ­ვიპ­ყრო, მე­რე მე­ო­რე ქარ­თვე­ლის ხე­ლით სა­შუ­ა­ლო­ზე მა­ღა­ლი აი­ქი­უს მქო­ნე ადა­მი­ა­ნე­ბი გაგ­ვიჟ­ლი­ტა, დაგ­ვტო­ვა უტ­ვი­ნოდ, უწიგ­ნოდ, სა­ღი აზ­რის გა­რე­შე, მე­რე დიდ ომ­ში ჩაგ­ვრთო, მე­რე რამ­დენ­ჯერ­მე ტყვი­აც დაგ­ვი­ში­ნა, კი­ნა­ღამ ენა წაგ­ვარ­თვა, მოგ­ვწამ­ლა, ნიჩ­ბე­ბით თა­ვე­ბი გვი­ჩე­ხა, მი­წე­ბი წაგ­ვარ­თვა, ერ­თმა­ნეთ­თან გვა­ო­მა ზედ რუს­თა­ველ­ზე, სახ­ლე­ბი­დან გა­მოგ­ვყა­რა... რა აღარ გვიქ­ნა ერ­თმორ­წმუ­ნე ბოს­მა, აღარ და­ტო­ვა შე­უ­რაც­ხყო­ფის სა­ხე­ო­ბა, რო­მე­ლიც არ მო­უ­ყე­ნე­ბია და მა­ინც – კო­მუ­ნის­ტუ­რი რე­ჟი­მის და­ახ­ლო­ე­ბით 20-30 წე­ლი ქარ­თვე­ლე­ბის­თვის ზღაპ­რუ­ლი გა­მოდ­გა, ხო­ლო იმ ეპო­ქის ნოს­ტალ­გია – და­უ­ვიწ­ყა­რი. გა­ზარ­მა­ცე­ბუ­ლი ხალ­ხის­თვის ძნე­ლია იმ დრო­ის (მჟა­ვა­ნა­ძე-შე­ვარ­დნა­ძე) ად­ვი­ლად მი­ვიწ­ყე­ბა – არა­ვი­თა­რი საქ­მე, მაგ­რამ ხელ­ფა­სი, უაზ­რო თა­ნამ­დე­ბო­ბა, მაგ­რამ კა­ბი­ნე­ტი, არა­ვი­თა­რი გა­და­სა­ხა­დე­ბი, არა­ვი­თა­რი სწავ­ლა, მუ­შა­ო­ბა და კონ­კუ­რენ­ცია, სამ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი სუფ­რე­ბი, სამ­სა­ა­თი­ა­ნი სად­ღეგ­რძე­ლო­ე­ბი, მთე­ლი „სა­ი­უ­ზის ნა­შე­ბი“ ჩვენს სა­ნა­პი­რო­ებ­ზე, რომ­ლე­ბიც ჩვე­ნი აღა­რაა, მოს­კოვ-ლე­ნინ­გრად­ში ჰა­ე­რი­დან მო­სუ­ლი ფუ­ლის ფრი­ა­ლი და ალ­კო­ჰოლ­გა­რე­უ­ლი ილუ­ზია, რომ მთე­ლი რუ­სე­თი შენს ფე­ხებ­თა­ნაა. ირ­გვლივ სიმ­შვი­დე, მა­ღა­ზი­ე­ბი ცა­რი­ე­ლი, საზ­ღვრე­ბი და­კე­ტი­ლი, არა­ვინ არა­ფერს აკე­თებს, გვაჭ­მე­ვენ, გვას­მე­ვენ, გვაძ­ლე­ვენ და ვართ გა­და­სა­რე­ვად. არაფ­რის კე­თე­ბა. აი ის, რის­თვი­საც ყვე­ლაფ­რის დამ­თმო­ბე­ბი ვართ. რის გა­რე­შეც პა­ნი­კა­ში ვვარ­დე­ბით. ოღონდ მარ­ტო­ე­ბი არ დავ­რჩეთ და მოგ­ვხე­დონ, მე­ტი არა­ფე­რი გვინ­და. 2003 წელს ჩვენ მარ­შრუ­ტი შევ­ცვა­ლეთ და წა­ვე­დით იმის სა­პი­რის­პი­რო მი­მარ­თუ­ლე­ბით, სა­ი­თაც ძა­ლი­ან დიდ­ხანს მივ­დი­ო­დით. ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბას უნ­და წა­ვეყ­ვა­ნეთ იქ, სა­დაც მა­შინ, რო­ცა ჩვენ ვსვამ­დით, სი­ნათ­ლის სის­წრა­ფით ვი­თარ­დე­ბო­და ყვე­ლა­ფე­რი. იქ იმ­ღე­რეს ბიტ­ლებ­მა, მი­ვიდ­ნენ ჰიგ­ზის ბო­ზო­ნამ­დე, ცუ­ნა­მის­გან გა­ნად­გუ­რე­ბულ­მა ერ­მა ღირ­სე­ბის გაკ­ვე­თი­ლე­ბი ჩა­უ­ტა­რა მთელ მსოფ­ლი­ოს. იქ აფ­რო­ა­მე­რი­კე­ლებს ავ­ტო­ბუს­ში ჯერ ცალ­კე სვამ­დნენ და მე­რე ობა­მა პრე­ზი­დენ­ტად აირ­ჩი­ეს. ორ­ჯერ. ჩვენ თით­ქოს მოგ­ვწონ­და, გვინ­დო­და, რაც ცი­ვი­ლი­ზე­ბულ სამ­ყა­რო­ში იქ­მნე­ბა, მაგ­რამ გავ­ჩერ­დით. რა­ტომ, ამას ის­ტო­რია გა­არ­კვევს. გა­არ­კვევს იმა­საც, თუ ვი­სი ბრა­ლი იყო ეს. მაგ­რამ მოხ­და ის, რაც მოხ­და – ოთხ-ხუთ წე­ლი­წად­ში გავ­ჩერ­დით. უამ­რა­ვი შეც­დო­მის, არას­წო­რი მუ­შა­ო­ბის, ერ­თმა­ნე­თი­სად­მი გა­უ­გო­ნა­რი ზიზ­ღის, სა­ხელ­მწი­ფო­ებ­რი­ო­ბის შე­უგ­ნებ­ლო­ბის, ძა­ლა­უფ­ლე­ბის გა­და­მე­ტე­ბის, სიბ­რიყ­ვის, გა­რე­შე ძა­ლე­ბის ჩა­რე­ვის, ათა­სი მი­ზე­ზის გა­მო. ის, რაც „იქით“ მოგ­ვწონ­და, მხო­ლოდ ძა­ლი­ან ბევ­რი შრო­მის შე­დე­გად მი­იღ­წე­ვა. ამას იქ თა­ო­ბე­ბი დას­ჭირ­და, ჩვენ კი სულ რამ­დე­ნი­მე წე­ლი­წად­ში და­ვი­ღა­ლეთ, დავ­ფრთხით, შეც­დო­მებ­მა დაგ­ვა­კომ­პლექ­სა, იმე­დი დავ­კარ­გეთ და ხე­ლე­ბი ჩა­მოვ­ყა­რეთ. სა­კით­ხი ასე დად­გა – მოგ­ვწონს და­სავ­ლე­თი, მაგ­რამ მაგ­დე­ნის თა­ვი არ გვაქვს. ისე, თა­ნახ­მა ვართ, არა­ფე­რი ვა­კე­თოთ და ისე მიგ­ვი­ღონ თა­ვი­ანთ ოჯახ­ში. შე­ხე­დონ ჩვენს ჭი­და­ო­ბის ოჯახს, ან პო­ლი­ტი­კურ ოჯახს, ან რე­ლი­გი­ურ ოჯახს და მიგ­ვი­ღონ, რა მოხ­და მე­რე. არ მიგ­ვი­ღე­ბენ და ჩვე­ნი უფ­რო­სი ძმა აქ არ არის? რო­გორ ვე­ნატ­რე­ბით და თურ­მე, რო­გორ გვე­ნატ­რე­ბა! დღეს, ამ ძა­ლი­ან რთულ ის­ტო­რი­ულ მო­მენ­ტში, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში ასე­თი აზ­რი მუ­სი­რებს: ნა­ცი­ო­ნა­ლებ­მა ვერ გა­ა­მარ­თლეს, ესე იგი, არ ვარ­გა გზა, რო­მე­ლიც და­სავ­ლე­თის­კენ მი­დის. ამი­ტომ, მო­დი, ისევ მან­და­რი­ნი ავი­ტა­ნოთ ზე­და მე­ზო­ბელ­თან და ვი­ოც­ნე­ბოთ, რომ ყელ­ზე არ და­ად­გეს. ბო­ლო დღე­ე­ბია სა­ინ­ფორ­მა­ციო წყა­რო­ე­ბი­დან სულ ის­მის – შე­იქ­მნე­ბა პრო­რუ­სუ­ლი ძა­ლე­ბი, კი­დევ ერთ ად­გი­ლას აღად­გი­ნეს სტა­ლი­ნის ძეგ­ლი, ფსბ-ს თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი პო­ლიტ­პა­ტიმ­რე­ბი არი­ან, რუ­სე­თი ჩვე­ნი ძმაა, უნ­და გა­იხ­სნას აფ­ხა­ზე­თის რკი­ნიგ­ზა, NATO-ში ვინ მიგ­ვი­ღებს, უნ­და დავ­ბრუნ­დეთ სა­დაც ვი­ყა­ვით და და­ვიბ­რუ­ნოთ ღირ­სე­ბა... მაგ­რამ, სამ­წუ­ხა­როდ, ჩვენ ღირ­სე­ბას ვერ და­ვიბ­რუ­ნებთ. არ გვაქვს და იმი­ტომ.

წყარო: http://www.tabula.ge/article-28088.html
ტაბულა © 2013

თამარ ჩხეიძე: პრემიერ–მინისტრო, ჩვენს ქვეყანას უთხრით ძირს!



ილია ჭავჭავაძის საზოგადოების სახელით, თამარ ჩხეიძე საქართველოს პრემიერ-მინისტრს, ბიძინა ივანიშვილს ღია მიმართვას უგზავნის.

“თქვენი გუშინდელი განცხადება, აგვისტოს ომის თაობაზე, არა მარტო ეწინააღმდეგება სამართლიანობას და ჭეშმარიტებას, არამედ მიმართულია ოკუპაციის მსხვერპლი, საკუთარი ქვეყნის წინააღმდეგ. თქვენი და თქვენი ზოგიერთი მინისტრის აპელირება სიმართლის დადგენის აუცილებლობაზე ცინიზმია, რადგან ამ შემთხვევაში, სიმართლე ერთი და მეტისმეტად მარტივია - რუსეთი შემოიჭრა ჩვენს ტერიტორიაზე, დახოცა ჩვენი მოქალაქეები, მოაოხრა , დაწვა ქართული სოფლები, ჩაატარა ეთნოწმენდა და თქვენ და თქვენი პირით, რუსეთი კი ისევ საქართველოს ადანაშაულებთ!

საბრძოლო მოქმედებები მოწინააღმდეგის მხრიდან უკვე მიმდინარეობდა, საზღვარი დარღვეული იყო, ცეცხლის ქვეშ იყო მოქცეული ქართული სოფლები, უკვე იყო მსხვერპლიც. (და არა ისე, თქვენ რომ ამბობთ, რაღაც კედელი დაზიანდაო). ანბანური ჭეშმარიტებაა, რომ ასეთ დროს, ნებისმიერი ხელისუფლების უფლება კი არა, მოვალეობაა (ხელისუფლების არსებობის ერთ-ერთი მთავარი დანიშნულება სწორედ ესაა), დაიცვას თავისი ტერიტორია და მოსახლეობა და საპასუხო ცეცხლის გახსნა, ამ შემთხვევაში სრულიად ბუნებრივი და კანონიერი მოვლენაა.

ქართული მხარის რეაქციის ეფექტურობა- არაეფექტურობა, ალტერნატიული მოქმედებების მიზანშეწონილება და სხვა საკითხები, სულ სხვა მსჯელობის საგანია და მას კავშირი არა აქვს მთავარ საკითხთან - ვინ დაიწყო ომი, ვინ ჩაიდინა სისხლის სამართლის დანაშაული კაცობრიობის წინაშე. მნიშვნელობა არა აქვს, ვინ იყო მაშინ ხელისუფლებაში, კარგია ის თუ ცუდი, გვძულს ის თუ გვიყვარს, იურიდიულად, ის საქართველოს მხარეა და თქვენ მისი დადანაშაულებით და ოკუპანტის გამართლებით, მიშა სააკაშვილს და ნაციონალებს კი არა, ჩვენს ქვეყანას უთხრით ძირს.

ცალკეული პარტიები და ხელისუფლება კი არ არის მნიშვნელოვანი, ეს საქართველოს სამკვდრო-სასიცოცხლო საკითხია, მიწის, რომელიც ჩვენია და რომელსაც დამპყრობელი გვართმევს და ამ საქმეს მას ასეთი განცხადებები, მით უფრო საქართველოს ოფიციალური ხელისუფლის მხრიდან, ძალიან უადვილებს!

ილია ჭავჭავაძის საზოგადოების სახელით - თამარ ჩხეიძე.

P.S.გთხოვთ, დაკვირვებით წაიკითხეთ ტალიავინის ცნობილი მოხსენება, იქიდან სინამდვილეში კარგად ჩანს რეალური სურათი".

http://presa.ge/new/?m=politics&AID=21304

[youtube][/youtube]

[youtube][/youtube]

[youtube][/youtube]

გიორგი ანწუხელიძე - საქართველოს გვირი

[youtube][/youtube]

[video][/video]

ვისაც აღარ ახსოვს

[video]https://www.facebook.com/video/embed?vi ... 0430124653[/video]